Rodzice mogą czuć potrzebę bycia ważnymi. Mogą chcieć mieć wpływ. Ale wpływ nie jest im „należny”. Nacisk w kwestiach tożsamości działa odwrotnie niż zamierzony: osłabia, zamiast przybliżać.
Najnowsze badania opublikowane w prestiżowym czasopiśmie Molecular Biology and Evolution rzucają światło z zupełnie innej strony: ewolucyjnej. Okazuje się, że to, co czyni nas ludźmi – wyjątkowa plastyczność mózgu, zdolności poznawcze i językowe - może być nierozerwalnie związane z tym, dlaczego spektrum autyzmu (ASD) jest tak często rozpoznawane.
W psychoterapii zdarzają się momenty, gdy klient mówi: „jest gorzej niż było”. Czasem po miesiącach pracy wracają dawne emocje, rośnie napięcie, pojawia się poczucie bezsensu. Choć bywa to niepokojące, z perspektywy klinicznej nie zawsze oznacza regres. Niekiedy to właśnie w tym „pogorszeniu” zaczyna się głębszy proces zdrowienia.
#Światowy_Dzień_Zdrowia_Psychicznego Rozwój osobisty coraz częściej przypomina zakupy w centrum handlowym: zamiast wglądu - nowe produkty, zamiast relacji - obserwacje influencerów, zamiast procesu - obietnica natychmiastowego efektu. Paradoksalnie więc, im więcej mówimy o autentyczności i świadomości, tym bardziej się od tego oddalamy, konsumując kolejne wersje „lepszego ja”. W warunkach społecznych, w których autorytetów brakuje, a motywacje ludzi są często nieświadome, łat
Ostra reakcja na stres u dziecka nie jest „złym znakiem”. To naturalna odpowiedź małego organizmu na coś, co przerasta jego zasoby. Kluczem do wsparcia jest obecność, cierpliwość i troska opiekuna. W większości przypadków reakcja ta ustępuje samoistnie – a dziecko, dzięki empatycznemu wsparciu dorosłych, uczy się, że nawet w obliczu trudnych doświadczeń może wrócić do równowagi.
Fizjologiczna synchronizacja, która może pojawić się już w ciągu kilkunastu sekund, jest jak niewidzialny most, który łączy nas na poziomie głębszym niż słowa...
Choć strategie odporności i dbania o granice są wartościowe dla każdego pracownika, dla medyków mają one znaczenie szczególne. Codzienny kontakt z bólem, stresem i życiem oraz śmiercią pacjentów sprawia, że przeciążenie psychiczne i ryzyko wypalenia są znacznie większe niż w wielu innych zawodach...
Lekarze dobrze wiedzą, że życie jest procesem, nie stanem. Tak samo jest z równowagą - nie da się jej osiągnąć raz na zawsze. To nie punkt na mapie, ale droga, na której ciągle gubimy rytm i ciągle próbujemy go odzyskać. Rodzicielstwo w tej rzeczywistości bywa szczególnie trudne. Bo lekarz nie jest w stanie być zawsze dostępny. Dyżury, kursy specjalizacyjne, nocne telefony, a czasem też doświadczenie straty pacjenta - to wszystko wyrywa z obecności.
Osoby z unikowym stylem przywiązania mogą być czułe i zaangażowane. Mogą tęsknić za bliskością i związkami. Ale kiedy coś zaczyna być „zbyt prawdziwe” – uruchamia się wewnętrzny alarm. Ich system nerwowy nie rozpoznaje bezpieczeństwa jako znajomego krajobrazu, tylko jako potencjalne zagrożenie.
Może to właśnie jest intymność: nie zbliżenie, ale zrozumienie. I chęć, by się tego uczyć. Bez osądu, z cierpliwością, czasem z humorem. Bo przecież bywa śmiesznie - jak wtedy, gdy jedno mówi „kocham”, a drugie odpowiada „wypadałoby wydorośleć przed czterdziestką”.